Велікодныя яйкі

Бядуля Змітрок

Жанр:  Проза: рассказ.

  • 0

Аннотация

— Гаспадар ты мой, гаспадар ты мой! — гаварыла Мікіціха з крыўдай у голасе да свайго васьмігадовага сына Сцяпана. — Табе ў галаве цацачкі, конікі, чалавечкі, сабачкі, дрэўцы і іншыя трасцы. Апрача гэтага безгалоўя, нічога ведаць не хочаш. Невядома, як твой тата гаротны тамака на вайне, ці жыў яшчэ, ці здароў, а ты ў хаце дурнотамі бавішся. Лепей трушанкі для Падласкі натрос бы ці саломы ў хляве падаслаў бы, а то кароўка бедная стаіць у гнаі, як у сажалцы ўсё роўна. Гаспадар ты мой, гаспадар ты мой! — кончыла жаласліва Мікіціха свае прычытанні. Але ўбачыўшы, што ўсё роўна нічога не памагае, бо Сцяпан не перастае пэцкацца вугольчыкамі, цяжка ўздыхнула і зноў узялася за працу. Мікітава сям'я была самая бедная ў вёсцы Запушніках. Хатка яго была хоць новенькая, бо Мікіта нядаўна яе збудаваў, але, як пайшоў на вайну, дык і пакінуў яе недакончанай: без падлогі і без паловы даху. Узімку Мікіціха вельмі нацярпелася холаду, а яе адзіны сынок, Сцяпанка, аб гэтым не дбаў. Ён увесь час займаўся і займаецца пэцканінай, дзеля якой нямала нацярпеўся ўжо за кароткае жыццё. Проза жыцця з паэзіяй не можа ўжыцца разам у гаротнай сялянскай хатцы. Паміж іх адбываюцца пастаянна балю...

Отзывы

Велікодныя яйкі

Популярные книги

Глава 1 Глава 1 Центральная база командования восьмого флота империи Аратан гудела привычным ритмом рабочего дня. В просторном кабинете адмирала и командующего…

Глава 1 — Татьяна Викторовна, задержитесь, пожалуйста! Голос проректора тормозит меня уже на выходе из актового зала, где только что завершился большой педсовет университета.…

Annotation В прошлом, когда легионы ада шагали по Земле, за моей спиной стояли города и крепости. В меня верили, меня почитали. Простой мальчишка из черни, которого предали…

Глава 1 Пятью днями ранее. Я сидел в штабе за огромным столом, чувствуя, как нетерпение и злость переполняют меня. Каждая минута казалась бесконечной, а каждый новый…

Глава 1 Я стоял у дома, глядел на следы копыт в пыли и думал: вот уехал человек, а с ним ушла и последняя ниточка между мной и тем домом, где родился Егор Воронцов. Не…

Глава 1 Директор сидел передо мной за столом и испытующе смотрел прямо в глаза. Не знаю, что он там искал. Страх? Удивление? Злость? Радость? «Война» ещё эхом звучала…