Подыхі продкаў

Караткевіч Уладзімір Сямёнавіч

Жанр:  Проза: рассказ.

  • 0

Аннотация

Імпрэсія Мы блукалі па Уладзімірскай зямлі: яна і я. Стаялі празрыстыя і халаднаватыя дні канца мая з размытымі хмаркамі, з рэдкім сонейкам, якое прыгравала там-сям скупую паўночную зямлю, яе бедныя кветкі і спакойныя рэкі. Нічога не трэба было ад жыцця, толькі трымацца за рукі пры пераходах праз ручаіны, толькі піць прыгажосць весняй зямлі, разлітую вакол. Спакойная наша дружба гарэла роўным і цёплым агнём. Гэта было падобна на лікуючае замілаванне другам, гэта была проста радасць, што мы жывём на зямлі, што мы поруч. І гэтаму зусім не патрэбна было канчацца іншым… і горшым. Проста расла ў грудзях хваля ўдзячнасці: у мяне да маёй лепшай на свеце спадарожніцы, а ў яе — да мяне. Вялікі горад застаўся далёка за спіной. Там былі правільныя ўстаноўкі, любоў да бліжняга з пажаданнем дабра яму, змястоўныя і ўдумлівыя даследаванні. А тут была проста палявая купель, дзе халодныя вятры звіняць маладой травой. — Акуніся, акуніся ў мяне. І травы цалавалі нашы ногі, а вакол ляжала лясістая зямля.

Отзывы

Подыхі продкаў

Популярные книги

Глава 1 Живой * * * В себя я пришел практически сразу, однако лишь на несколько мгновений. Сознание то включалось урывками, то выключалось вновь, поэтому я видел…

Глава 1 Комаринский еще продолжал витиевато ругаться на том конце трубы, когда я отключил связь. Ну вот она ложка дегтя. Не бывает, чтоб везде было хорошо, где-нибудь…

Annotation Он преследовал её со школьной скамьи. Каждый её вздох был под его контролем. Он загонял её в угол. И, казалось, он был наивысшем злом. Так считала Алексия,…